ຊີວິດຄືການເດີນທາງ ຊີວິດຄືການຕໍ່ສູ້ ເພາະທຸກຊີວິດຕ້ອງເດີນທາງໄປຂ້າງໜ້າແລະຕໍ່ສູ້ກັບອຸປະສັກນາໆປະການກວ່າຈະເຖິງ ຈຸດໝາຍຂອງຊີວິດ. ຫາກຊີວິດບໍ່ມີຈຸດໝາຍ ການເດີນທາງກໍເມື່ອຍລ້າໆ ແລະ ການຕໍ່ສູ້ກໍໄຮ້ປະໂຫຍດ ເຊິ່ງເສຍຊາດທີ່ເກີດມາເປັນມະນຸດ. ເຄີຍຖາມຕົນເອງບໍວ່າຈຸດໝາຍຂອງຊີວິດເຮົາແມ່ນຫຍັງ? ເມື່ອກຳນົດຈຸດໝາຍໄດ້ແລ້ວ ເຮົາຈະເຮັດແນວໃດໃຫ້ໄປເຖິງຈຸດໝາຍດັ່ງກ່າວ.
ສຳຫລັບຊາວພຸດກໍບໍ່ຕ້ອງຄິດຫຍັງຫລາຍ ເພາະພຸດທະສາສະໜາກຳນົດໄວ້ແລ້ວ ພຽງແຕ່ເຮົານຳເອົາມາປະພຶດປະຕິບັດຕາມແຮງສັດທາຂອງຕົນກໍຖືວ່າດີທີ່ສຸດແລ້ວ. ຈຸດໝາຍຊີວິດຂອງຊາວພຸດກໍຄືການທຳປະໂຫຍດໃຫ້ເກີດຂື້ນກັບຕົນເອງແລະຜູ້ອື່ນ ເຊິ່ງເອີ້ນວ່າ ອັດຖະ 3 ຄື: ຈຸດໝາຍຂັ້ນຕາເຫັນ, ຈຸດໝາຍຂັ້ນເໜືອຕາເຫັນ ແລະ ຈຸດໝາຍຂອງຊີວິດ ຂັ້ນສູງສຸດ.
ຈຸດໝາຍຂັ້ນຕາເຫັນ
ຈຸດໝາຍຂັ້ນຕາເຫັນ ຫລື ປະໂຫຍດປະຈຸບັນ ໃນຊາດນີ້ (ທິດຖະທຳມິກັດຖະ) ຄືເປົ້າໝາຍຂັ້ນທຳອິດ ເຊິ່ງທຸກຄົນພະຍາຍາມສູ້ຊົນໃຫ້ບັນລຸ:
- ມີສຸຂະພາບດີ ການມີສຸຂະພາບແຂງແຮງຖືວ່າເປັນໂຊກລາບອັນປະເສີດ ດັ່ງພຸດທະພາສິດທີ່ວ່າ ຄວາມບໍ່ມີໂຣຄເປັນລາບອັນປະເສີດ. ເຖິງຈະມີຊັບສົມບັດ ຍົດຖາບັນດາສັກ ຫລືຕຳແໜ່ງໃຫຍ່ໂຕປານໃດກໍຕາມ ຖ້າສຸຂະພາບບໍ່ແຂງແຮງ ມີພະຍາດພະຍາດປະຈຳຕົວຮ້າຍແຮງແລ້ວ ໂອກາດເສຍຊີວິດກໍມີສູງ. ຫາກເຮົາເສຍຊີວິດ, ທຸກຢ່າງກໍບໍ່ມີຄ່າຫຍັງໝົດ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ການມີສຸຂະພາບດີ ມີໜ້າຕາຜິວພັນຜ່ອງໃສ ແຖມມາຍັງມີອາຍຸຍືນຈິ່ງເປັນສິ່ງໜຶ່ງທີ່ທຸກຄົນປາດຖະໜາ. ໃນຄວາມເປັນຈິງແລະຕາມຫລັກການແພດ, ຜູ້ທີ່ຈະມີສຸຂະພາບແຂງແຮງດີຕ້ອງກິນອາຫານທີ່ເປັນປະໂຫຍດຄືຄົບ 6 ໝູ່, ໝັ່ນອອກກຳລັງກາຍ ແລະພັກຜ່ອນໃຫ້ພຽງພໍ ພ້ອມທັງຫລີກລ່ຽງການກິນ ຫລື ດື່ມສິ່ງທີ່ຈະທຳຮ້າຍຮ່າງກາຍຂອງຕົນເອງ. ນອກນີ້, ກໍຕ້ອງໃຫ້ອາຫານໃຈອີກດ້ວຍ. ຫາກຄົນເຮົາໃຫ້ຄວາມສຳຄັນແກ່ອາຫານໃຈເທົ່າທຽມກັບອາຫານກາຍແລ້ວ ແນ່ນອນວ່າສຸຂະພາບເຮົາຕ້ອງແຂງແຮງ ແລະ ມີອາຍຸຍືນຍາວ.
- ມີງານມີເງິນ ການມີວຽກເຮັດງານທຳທີ່ດີກໍຈະມີລາຍໄດ້ດີ ເຊິ່ງສາມາດຄ້ຳຈູນເສດຖະກິດຂອງຄອບຄົວໄດ້ມີປັດໄຈ 4 (ອາຫານ, ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ທີ່ຢູ່ອາໄສ ແລະຢາປົວພະຍາດ) ເປັນຕົ້ນ. ຖ້າຫາກອາຊີບທີ່ເຮົາເຮັດນັ້ນເປັນອາຊີບສຸຈະຣິດແລ້ວ ເງິນທີ່ໄດ້ກໍຈະເປັນເງິນບໍຣິສຸດ ແລະກໍຈະກາຍເປັນຊັບສົມບັດທີ່ສະອາດ. ເງິນຄຳທີ່ຫາມາໄດ້ດ້ວຍຄວາມບໍຣິສຸດຈະໃຊ້ຈະຈ່າຍຫຍັງກໍສະບາຍໃຈ ເພາະວ່າບໍ່ໄດ້ສໍ້ໂກງຂອງໃຜ ບໍ່ວ່າຂອງລັດຫລືຂອງບຸກຄົນ.
- ມີສະຖານະພາບດີ ກຽດຕິຍົດ ຊື່ສຽງ ແລະ ການຍອມຮັບຈາກສັງຄົມກໍເປັນປັດໄຈໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນ. ຖ້າເຮົາມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ ມີງານ ມີເງິນຫລາຍ ແຕ່ບໍ່ໃຜນັບໜ້າຖືຕາກໍໄຮ້ຄວາມ ໝາຍ ເພາະວ່າຄ່າຂອງເຮົານັ້ນເກີດມາຈາກການໃຫ້ຄ່າຂອງສັງຄົມທີ່ເຮົາອາໄສຢູ່. ຍິ່ງເຮົາໃຫ້ສັງຄົມດ້ວຍຄວາມບໍຣິສຸດຫລາຍພຽງໃດ ຄຸນຄ່າແລະກຽດຕິຍົດຂອງເຮົາກໍຈະໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງເຊີດຊູຈາກສັງຄົມຫລາຍຂື້ນເທົ່ານັ້ນ.
- ມີຄອບຄົວອົບອຸ່ນ ການມີຄອບຄົວອົບອຸ່ນ ແລະ ໝັ້ນຄົງເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ. ໃນສັງຄົມປະຈຸບັນຄົນຈຳນວນບໍ່ໜ້ອຍມີຖານະ ລ້ຳລວຍ ແລະມີຊື່ສຽງ ແຕ່ວ່າຂາດຄວາມອົບອຸ່ນໃນຄອບຄົວ. ບາງຄອບຄົວພໍ່ແມ່ຢ່າຮ້າງ ລູກຕິດຢາ ຫລືເປັນນັກເລງອັດຕະພານ ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ສ້າງຄວາມເສື່ອມເສຍຕໍ່ຄອບຄົວ ແຕ່ຍັງສ້າງຄວາມລຳຄານຕໍ່ສັງຄົມອີກ. ການມີຄອບຄົວອົບອຸ່ນໝາຍຄວາມວ່າພໍ່ແມ່ລູກດຳລົງຊີວິດຢູ່ນຳກັນຢ່າງມີຄວາມສຸກ ແລະ ມີຄວາມສຳພັນກັບສັງຄົມອ້ອມຂ້າງຢ່າງດີ.
ບຸກຄົນໃດທີ່ຕ້ອງການບັນລຸເປົ້າໝາຍເຫລົ່ານີ້, ຈະຕ້ອງປະພຶດທຳ 4 ປະການ ຫລື ໃນທຳນອງດຽວກັນ ຜູ້ໃດປະຕິບັດທຳ 4 ປະການນີ້ກໍຈະບັນລຸປະໂຫຍດປະຈຸບັນເຊັ່ນດຽວກັນຄື:
- ອຸດຖານະສຳປະທາ ເຖິງພ້ອມດ້ວຍຄວາມດຸໝັ່ນຂະຫຍັນພຽນ ໃນການສຶກສາຮ່ຳຮຽນ, ປະກອບອາຊີບສຸຈະຣິດ ແລະ ຂົນຂວາຍຫາຊັບສົມບັດດ້ວຍສະຕິປັນຍາຂອງຕົນ ແລະ ບໍ່ຂີ້ຄ້ານແອວຍາວ (ດຸໝັ່ນຫາ).
- ອາຣັກຂະສຳປະທາ ເຖິງພ້ອມດ້ວຍການຮັກສາໂພຄະຊັບ ທີ່ຫາມາໄດ້ດ້ວຍຄວາມບາກບັ່ນ ໂດຍສຸຈະຣິດນັ້ນບໍ່ໃຫ້ເສື່ອມສູນ ຕົກເຮ່ຍເສຍຫາຍ ຫລື ຖືກທຳລາຍໄປ (ຫາໄດ້ມາແລ້ວ ກໍຕ້ອງຮັກສາໃຫ້ດີ)
- ກັນລະຍານະມິດ ພົບຄົນດີເປັນມິດ ບໍ່ພົບຄົນຊົ່ວ ດັ່ງພາສິດລາວທີ່ວ່າ ພົບຄົນດີມີສີແກ່ຕົວ ພົບຄົນຊົ່ວພາຕົວມົ່ນໝອງ. ການພົບຄົນດີຖືວ່າເປັນມຸງຄຸນຢ່າງໜຶ່ງຂອງຊີວິດ (ມີໝູ່ເປັນຄົນດີ)
- ສຳມະຊີວິຕາ ດຳເນີນຊີວິດດ້ວຍຄວາມບໍຣິສຸດ ແລະ ພໍພຽງແກ່ກຳລັງຂອງຕົນ ບໍ່ໃຊ້ຈ່າຍຟູມເຟືອຍ ແລະ ບໍ່ຂີ້ຖີ່ຈົນເກີນໄປ (ລ້ຽງຊີບດ້ວຍຄວາມຖືກຕ້ອງ).
ຈຸດໝາຍເໜືອຕາເຫັນ
ຈຸດໝາຍຂັ້ນເໜືອຕາເຫັນ ຫລື ປະໂຫຍດເບື້ອງໜ້າ ຊາດໜ້າ (ສຳປຣາຍິກັດຖະ) ເປັນປະໂຫຍດຂັ້ນກາງ ເຊິ່ງເປັນປະໂຫຍດຕິດພັນກັບຄຸນຄ່າຂອງຊີວິດ (ນາມມະທຳ) ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດມີຄວາມສຸກເລິກເຊິ່ງເຂົ້າໄປໃນຈິດຫລາຍກວ່າເກົ່າ ຫລື ຈະວ່າເປັນຄວາມສຸກທາງໃຈທັງໂລກນີ້ແລະໂລກໜ້າ. ຊາວພຸດເຊື່ອວ່າຄວາມຕາຍບໍ່ແມ່ນສູນ ເມື່ອຕາຍກໍຕາຍແກ່ກາຍຕາມສັງຄາມ ແຕ່ຈິດຍັງຈະຕ້ອງໄປເກີດໃນພົບພູມອື່ນຕາມອຳນາດຂອງກຳທີ່ທຳໄວ້ໃນຊາດນີ້. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ຈິດຂອງເຮົາໃນປະຈຸບັນເປັນແນວໃດ ເມື່ອຕາຍໄປກໍເປັນແນວນັ້ນ ດັ່ງພຣະພຸດທະພົດໃນຄິຣິມານົນທະສູດທີ່ວ່າ “… ຖ້າມະນຸດຕ້ອງການຄວາມສຸກໃນເບື້ອງໜ້າ ກໍໃຫ້ເຖິງຄວາມສຸກໃນເວລາຍັງມີຊີວິດຢູ່…” ເພາະມັນເປັນຈິດດວງດຽວກັນ.
ບຸກຄົນທີ່ຕ້ອງການຢາກບັນລຸຈຸດໝາຍເບື້ອງໜ້າ (ທີ່ຕາບໍ່ເຫັນ), ຈະຕ້ອງປະພຶດທຳ 4 ປະການດັ່ງນີ້:
- ສັດທາສຳປະທາ ເຖິງຄວາມດ້ວຍສັດທາ ຄືມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນແລະບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະຣັດຕະນະໄຕຣ (ພຣະພຸດ, ພຣະທຳ ແລະພຣະສົງ)
- ສີລະສຳປະທາ ເຖິງພ້ອມດ້ວຍສີນ ຄືມີການຮັກສາສິນ 5 ຫລື ສິນ 8 ບາງຄັ້ງຄາວສຳຫລັບຄາຣະວາດ (ຄົນທຳມະດາສາມັນ) ເຊິ່ງຈະເປັນການຮັກສາກາຍ ວາຈາ ໃຫ້ຮຽບຮ້ອຍ.
- ຈາຄະສຳປະທາ ເຖິງພ້ອມດ້ວຍການບໍຣິຈາກ ຫລື ເສຍສະຫລະເພື່ອຄວາມສຸກຂອງຜູ້ອື່ນຕາມກຳລັງຊັບຂອງຕົນ.
- ປັນຍາສຳປະທາ ເຖິງພ້ອມດ້ວຍປັນຍາ ມີຄວາມຮູ້ຄວາມສາມາດໃນການດຳເນີນຊີວິດ ແລະ ກະທຳຄວາມດີເພື່ອຕົນແລະຜູ້ອື່ນ. ຖ້າຢາກມີປັນຍາກໍຕ້ອງໄດ້ສຶກສາຮ່ຳຮຽນທັງທາງໂລກ ແລະ ທຳຄຽງຄູ່ກັນ.
ຈຸດໝາຍສູງສຸດ
ຈຸດໝາຍສູງສຸດ ຫລື ປະໂຫຍດຢ່າງຍິ່ງ (ປຣະມັດຖະ) ຄືການມີປັນຍາຮູ້ທັນສະພາວະຄວາມເປັນຈິງ ເຂົ້າເຖິງທຳມະຊາດຂອງໂລກແລະຊີວິດ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຈິດເປັນອິດສະຣະ. ສະຫລຸບແລ້ວກໍຄື ຈຸດໝາຍ ນິບພານ ນັ້ນເອງ. ຄົນເຮົາຈະບັນລຸເປົ້າໝາຍນີ້ໄດ້ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມທາງສາຍກາງ ມັດຊີມາປະຕິປະທາ ຫລື ມັກມີອົງ 8. ມັກມີອົງ 8 ກໍຄືການປະຕິບັດ ສິນ, ສະມາທິ ແລະ ປັນຍາ. ລວມຄວາມກໍຄື ການປະຕິບັດວິປັດສະນາກຳມະຖານ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການປະພຶດປະຕິບັດຂອງເຮົາເພື່ອໃຫ້ບັນລຸຈຸດໝາຍໃດກໍຕາມ ຈະຕ້ອງຄຳນຶງເຖິງຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົນ, ສ່ວນລວມ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນທັງສອງຝ່າຍ ສຸດທ້າຍກໍຄື ຄວາມສຸກ ແຕ່ຄວາມສຸກດັ່ງກ່າວກໍຍັງມີລະດັບປານີດ ແລະ ຍອດຢ້ຽມແຕກຕ່າງກັນ ລະດັບຄວາມສຸກໃນພຸດທະສາສະໜາ.
ແນະນຳອ່ານ: